Vandaag is mijn meisje jarig 22 jaar, pas nu kan ik echt terug kijken op mijn bevalling, de gedachten spoken de hele dag al rond in mijn hoofd, daarom besluit ik het maar op te schrijven zodat ik het zichtbaar maak. 1 juni 2001, 7.15 uur zaten mijn partner en ik samen in de auto.

Vanaf mijn kindertijd was slapen een drama, zelfs de huisarts wist geen raad hiermee.

Hoe zwaar en zwart je verleden ook is , Weet dat je altijd een keuze hebt om voor eigen je Toekomst te gaan. Niemand zegt dat het makkelijk is maar waar een wil is is een weg werd mijn motto. Ik had de wil en vond de kracht tijdens mijn proces. Nu lach de toekomst mij tegemoet en voel ik mij dapper.

Familie is belangrijk, maar wat als je familie wegkijkt of jarenlang zwijgt? Wat als je achter al de leugens komt, wegkijken doen alsof het er niet is. Wat als seksueel misbruik als een rode draad door je familie gaat? Dan kan en mag je dan voor jezelf kiezen.

Als je misbruik meegemaakt hebt dan kom je in een splitsing terecht, hiermee verlies je je kind zijn, de volwassen handelingen die je ondergaan hebt kan je jezelf enorm de schuld van geven. Wees zacht en lief voor jezelf het is zo mooi om weer 1 geheel te zijn.

De vrouw die mij op de wereld heeft gezet, mijn leven lang loyaal geweest aan haar. alles deed ik voor haar om maar gezien en gehoord en lief gevonden te worden. maar wat als dan je ogen open gaan en je de pijn gaat voelen wat je eigenlijk aangedaan is?